راهنمای کار با انواع حالت های دوربین دیجیتال (قسمت اول)

معنی و مفهوم کلید های تغییر حالت های دوربین چیست و هرکدام چه کاربردی دارند؟

تمام تصاویر ثبت شده در هنگام عکاسی، اثر به جای مانده از نور محیط، بر روی سنسور دوربین است. به همین منظور عمل کنترل نوردهی بر روی دوربین های دیجیتال، پایه ای ترین مفهومی ست که یک عکاس باید آنها را یاد گرفته باشد. در دوربین های دیجیتال امروزی، برای مدیریت کردن نوع نوردهی و میزان نوردهی حالت ها و یا مود های مختلفی گذاشته شده اند که شما باید به نسبت دانش خود یکی از حالت ها را انتخاب کرده و عکاسی کنید. بیشتر این حالات در دوربین های امروزی، یکسان هستند و با عوض کردن دوربین خود خیلی سردرگم نمی شوید؛ ولی در بعضی از مدل ها هم یک سری حالت های متفاوتی هستند که در ادامه آن ها را برای شما شرح می دهم.

حالت های دوربین

حالت های دوربین های دیجیتال به کاربران و عکاسان این اجازه را می دهد که بتوانند پارامتر های مختلف نوردهی، به ویژه سرعت شاتر، گشودگی دیافراگم و ایزو را کنترل کنند. به طور مثال بعضی از حالت ها برای عکاسی اتومات است که تمام پارامترها را دوربین شما به نسبت محیطی که آن قرار دارید، تنظیم می کند، و یا حالت دستی یا مَنوآل که به شما اجازه تنظیم هر یک از این پارامتر ها را به صورت جداگانه می دهد و دست شما برای خرج خلاقیتتان باز تر می شود.

چهار حالت در تمام دوربین های دیجیتال وجود دارد که بیشترین استفاده را در هنگام عکاسی دارند. این چهار حالت عبارت اند از: P – S – A – M که ترتیب قرار گیریشان در دوربین ها میتواند متفاوت باشد ولی حتما وجود دارند و شما میتوانید از روی چرخ تنظیمی که بالای دوربین شما، سمت راست و یا سمت چپ قرار گرفته، بین این حالات سوییچ کنید.

در زمان های قدیم چیزی به عنوان حالتهای عکاسی در دوربین های وجود نداشت و عکاسان باید تمامی این پارامتر ها را تنظیم می کردن و چه بسا که اشتباهی رخ میداد و یک فریم را با نور دهی زیاد و یا کم، از دست می داند. آنها برای ارزیابی شدت و دما نور محیط از یک دستگاه نورسنج استفاده می کردند و به نسبت اطلاعات نورسنج خود دوربین را تنظیم می کردند. در سال ۱۹۳۸، کمپانی کداک یک دوربین فیلم برداری با نورسنج داخلی دوربین معرفی کرد و بعد از گذشت ۲۴ سال، کمپانی ژاپنی به نام تاپکان، اولین دوربین SLR را روانه بازار کرد که توانایی اندازه گیری نور وارد شده از لنز را داشت.

امرروزه اکثر دوربین های دیجیتال، حالت های عکاسی مختلفی جلوی پای شما گذاشته اند. آنهایی که ساده تر اند بر روی مود اتومات تمرکز کرده اند و دوربین های حرفه ای تر هم اجازه انتخاب سلیقه ای میزان نور دهی را می دهند؛ حالا بستگی به عکاس دارد که در مود اتومات عکاسی کند یا دستی.

چهار حالت اصلی

در قسمت اول از این آموزش بیشتر قصد دارم تا شما را با اصلی ترین و پرکاربرد ترین این مود ها آشنا کنم که هر کدام از چهار مورد را در ادامه برای شما شرح داده ام.

1.  P که مخفف شده ی Program است.
2.  S یا در بعضی از دوربین ها TV که مخفف شده ی Shutter Priority است.
3.  A یا در بعضی دوربین ها AV که مخفف شده ی Aperture priority است.
4.  M که مخفف شده ی Manual است.

حالت  Program – (P)

معنای لقوی این کلمه به معنای برنامه یا برنامه ریزی است. این مود شباهت زیادی به حالت اتومات دارد با این تفاوت که شما میتوانید یکی از پارامتر ها را انتخاب کنید به طور مثال شما حتما می خواهید با دیافراگم ۱/۸ عکاسی کنید، این دیافراگم را انتخاب می کنید و با جا به جایی دوربین، خودش سرعت شاتر شما را بر اساس دیافراگم ۱/۸ و میزان نور موجود در محیط، تنظیم می کند و بالعکس.

بیشترین استفاده این مود در زمانی است که شما قصد عکاسی سریع را دارید. مثلا میخواهید یک لحظه تاریخی را ثبت کنید و یا یک اتفاق ورزشی را عکس بگیرید. شما در این موقعیت ها زمان انتخاب پارامتر ها را ندارید و ممکن هم هست که در حالت دستی اشتباهی از طرف شما رخ بدهد و عکس یا تاریک بشود و یا از شدت نور زیاد بسوزد.

بیشترین تمرکز دوربین در این حالت بر روی برقرار کردن تعادل بین دیافراگم و سرعت شاتر است که عکس گرفته شده در معقول ترین شکل خود باشد.

حالت Shutter Priority – (TV)

در این حالت که (اولویت شاتر) نام دارد، سرعت شاتر دوربین شما به صورت دستی انتخاب می شود و میزان گشودگی دیافراگم را دوربین با میزان نور فضا و نور وارد شده در لنز کنترل می کند. این مود عکاسی زمانی به کار شما می آید که، سوژه در کادر شما نیاز دارد که به صورت عمدی یا ثابت بیوفتد یا بهه صورت عمدی در عکس محو شود.

اگر نور بیش از حد کافی وجود داشته باشد، دوربین دیافراگم لنز را به اعداد بالاتری افزایش می دهد تا میزان نور ورودی را کاهش دهد؛ و همچنین بالعکس. بنابر این در حالت اولویت شاتر، سرعت شاتر در همان مقداری که شما انتخاب کرده اید ثابت می ماند و میزان باز یا بسته بودن دیافراگم متناسب با محیط به صورت اتوماتیک تغییر می کند. این نکته را در نظر داشته باشید که شما هیچ کنترلی بر روی میزان بوکه شکل گرفته در عکس ندارید، چون به دوربین اجازه داده اید که عمق میدان را خودش انتخاب کند.

حالت Aperture priority – (AV)

مود بعدی (اولویت دیافراگم) نام دارد که دقیقا برعکس حالت قبلی عمل می کند. شما میزان دیافراگم را به صورت دستی انتخاب می کنید و دوربین خودش سرعت شاتر را به نسبت نور موجود و وارده به لنز، تنظیم می کند. اینجوری شما کنترل کاملی روی میزان عمق میدان و بوکه شکل گرفته در عکس دارید؛ اما باید حواستان به حرکت داشتن یا نداشتن سوژه باشد تا در تصویر محو نشود. این موضوع تقریبا خیالتان را از ثبت یک تصویر واضع، راحت می کند. چرا؟ چون بازه تغییر گشودگی دیافراگم بیشتر از سرعت شاتر است و از طرفی هم خیلی به گران بودن یا نبودن لنز شما بستگی ندارد.

حالت Manual – (M)

مود عکاسی آخر هم اسمش روش است و خیلی نیاز به توضیحاتی ندارد و شما به عنوان یک عکاس نوپا، اول از همه برای کار با حالت دستی یا منوآل باید مفهوم و نوع کارکرد هر کدام از این پارمتر ها را یاد بگیرید و بعد با آزمون و خطا کردن تاثیر کم و زیاد بودن هر پارامتر را یاد بگیرید. وقتی از پارامتر های حالت دستی صحبت می کنم فقط منظورم بر روی شاتر و دیافراگم و ایزو نیست. شما حتی توانایی کنترل وایت بالانس و جبران نوردهی و خیلی چیز های دیگر را در دست دارید و باید کار یا آنهارا بلد باشید.

عموما عکاسان حرفه ای تر از حالت دستی برای ثبت تصاویر خود استفاده می کنند تا بتوانند دقیقا همان عکسی که در ذهن دارند را ثبت کنند که معمولا با چاشنی خلاقیت همراه می شود. اگر شما هم به تازگی به دنیای عکاسی علاقه مند شده اید و در خرید دوربین کمی سردرگم شده اید بر روی لینک کلیک کنید تا راهنماییتان کنم. ممنون که تا پایان این مقاله با من همراه بودید.